Tam bu dizi ne kadar büyük hayal kırıklığı oldu diye hayıflanırken bir umut ışığı üzere beşinci kısım izledik. Dizi finaline iki kısım kala Anakin-Kenobi bağlantısını sıkı sıkıya kavrayan beşinci kısımda tahminen de Star Wars hayranlarının en zayıf karnı duygusallık devreye girdi. Bütün kısmı Anakin Skywalker’ın padawanlık devrinde Kenobi ile yaptığı bir eğitime endeksleyen direktör Deborah Chow bu kısma kadar yaptığı birçok büyük kusurun da üstünü örtmeye çalışmış. Birinci dört kısmın neredeyse her anında gördüğümüz Deus Ex Machina yani birilerinin son anda kurtarılması durumu bu sefer yerini Vader vs Kenobi formunda bir satranç maçına bırakmış ve eski usta neden usta olduğunu ispatlamıştı. Kenobi’yi tekrar bu türlü görmek finale gerçek giderken de yüzlerin gülmesine neden olmuştu.

Duygusallık damarını tam manasıyla kavrayan Deborah Hanım, finalde de kendisini hiç geri tutmamış. Hatta o denli ki bütün final kısmı boyunca olayları sulu gözlerle takip ettim. Marvel Sinematik Kozmosu ile birlikte hayranlara oynama konusunda ustalaşmış olan Disney yeniden tüm gösterisini finale bırakarak acayip repliklerle üçüncü ve dördüncü sinema ortasında köprü olmayı başarmış. İş Tatooine’e kadar tekrar uzayınca biraz kuşkuya düşmüştüm lakin finalde orayı da pek pak bir formda halletmeyi başardılar. Episode 4’de Kenobi ile Vader karşılaştığında neden Kenobi’nin eski padawanına “Darth” dediği bile tarihte birinci defa resmi olarak anlamlandırılmış oldu. Hello There göndermesi, eski bir yüze selam derken çok his yoğunluğu içeren bir final izledik. Son iki kısım olmasa muhtemelen her manada sınıfta kalan bir dizi izleyecektik. Lakin Star Wars işte bu, atsan atılmaz satsan satılmaz… Yeniden iki kuru repliğe, iki floresan çarpışmasına tav olduk. Kenobi’yi tekrar bağrımıza bastık, Episode 4 öncesinde neler yaşandığını biraz da olsa özümsedik.

Son iki kısmın beni bu kadar duygulandırması dizinin mükemmel başarısızlıklarını örtmüyor doğal ki. Bilhassa yapım kalitesi manasında sınıfta kalan bir diziydi. Hele kelam konusu Disney olunca bu kadar kalitesiz bir imal görmek beni hem üzdü hem şaşırttı. Star Wars ile ilgili en hoş ayrıntılardan birisi olan müziklerin kullanımı bile dizinin temasıyla örtüşmüyordu. John Williams’ın yaptığı müzikleri tam randımanlı kullanamamakta önemli bir eksi olarak dizinin hanesine yazılıyor. Dizideki genel mantık kusurları da Star Wars’ın bir öteki olmazsa olmazlarından. O kapıyı nereden biliyordu diye başlayıp, neden şunu yapmadı ya kadar uzanan tonla soru yeniden sorulabilir. Lakin kelam konusu Star Wars olunca kimi noktalarda mantık aramayı çok erken bırakmakta şahsî sağlık açısından yarar var. Obi-Wan Kenobi ismi itibariyle çok büyük bir umut vaat ediyordu. Dizi gelene kadar her fırsatta ne kadar heyecanlı olup, merakla beklediğimi söylemiştim. Fakat totalde tüm diziye şöyle bir bakınca önemli bir hayal kırıklığı mevcut ve bu hayal kırıklığının temeli ne yazık ki yalnızca mantık yanılgıları ve müzik de değil…

Adet gereği puan vermek gerekirse tüm Dizinin puanı 6.5/10 olur o da son iki kısmın duygusallığı için. Şayet Star Wars ile aramda böylesine kuvvetli bir bağ olmasaydı muhtemelen puan biraz daha düşük olurdu. En nihayetinde 6 kısımlık bir Kenobi serüvenini ardımızda bıraktık. Nefret edilecek kadar güçlü yanları yoktu fakat aşık olunacak kadar hoş yanları da yoktu. Bundan birkaç yıl sonra en fazla final kısmındaki birkaç replikle hafızalarımızda olacak bir dizi Kenobi. Harcanan potansiyelin büyüklüğünü düşünüp de hayıflanmamak elde değil. Neyse ki The Mandalorian için hala her şey hoş gözüküyor, Bebek Yoda Show geri dönene kadar biraz daha ıstırap çekmemiz muhtemel. Lakin force sabır gücü de veriyor. Bir sonraki Star Wars yazısında görüşünceye dek, güç hepimizle olsun.