0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Şöyle fazla uzak olmayan geçmişe gidip daha da uzak geçmişe hatta mitler vaktine geri dönen bir sineması hatırlayalım çabucak. 2004 üretimi hani Brad Pitt’in meczup üzere kas yapıp bacakları çiroz kaldığı için direktörün yakın plan bacak çekimlerinde dublör oynattığı Troy sineması. Uyarlandığı hikayenin tüm mitolojik öğelerini boş verip Truva Savaşı’nı daha objektif nedenlere dayandıran bu dev takımlı sinema devrin eline silah alan tüm Hollywood aktörlerini askere alır üzere alıp oynatmış lakin gişede biraz yalpalamıştı.

İşte o sinemaya üzücü halde öykünen oyunumuz Achilles: Legends Untold tam da bu muazzam savaşın göbeğine atarak başlatıyor bizi ki bence oyunun sunumu kötü değil. Lakin işte efsanevi bir savaşçı olmamız gereken oyunda maharetsiz bir ön saf askeri üzere oynamamız buyurulduğu için başlangıçtaki heyecan yerini süratle derde bırakıyor. Oyunun yaptığı güzel şeyler de yok değil, hepsi az aşağıda.

Kelebek üzere uçup arı üzere sokamamak

Elbette hepimizin bildiği üzere işler Achilles’in istediği üzere gitmiyor ve daha başlarda Paris’in topuğumuza sıktığı bir okla Hades’in diyarlarını boyluyoruz. Burada bizi bulan Hades “Hadi dostum sen daha genç adamsın yaparsın edersin” deyip bizi geri dünyaya döndürüyor ve birinci misyonumuza başlıyoruz. Oyun Erken Erişim’de olduğundan üzerine çok gitmeyeyim diyorum fakat net formda uzun vakittir bu kadar sıkıntı denetim edilen bir üretimle karşılaşmamıştım doğrusu.

Bir kez izometrik kameradan oynanan bir oyunda Mouse ile yalnızca vuruş yapabilmek ok tuşlarıyla adamımızı yönetmek tam bir azap, oyun aşikâr ki kolla oynansın diye geliştirilmiş lakin PC için durumun vahameti burada da bitmiyor. Yavaş yahut atlayan animasyonlar, oturmayan ses efektleri, stabil olmayan kare oranları ve hantal denetimler canımızı sıkmaya devam ediyor. Üstelik bu oyunun Diablo yahut öykündüğü bir başka oyun olan Titan Quest üzere bir Hack & Slash olmadığını daha çok Dark Souls biçimi bir oynanış ve arayüze sahip olduğunu da belirtmek isterim. Münasebetiyle hebele hübele düşmana dalmak yerine daha konum almaya dayalı yavaş bir oynanış var. Ha, bu makûs bir şey değil elbette lakin demin bahsettiğim hantallıklar ve geç algılanan, zamanlamasını tutturmanın bir epey sıkıntı olduğu hatta vakit zaman adamların içinden geçen vuruşlar oyundan alacağınız keyfin içine hoş limon sıkıyor.

Düşman yapay zekasıysa meskenlere şenlik, okçuların hepsi mübarek Legolas/Paris (tabii bunların hepsi Orlando Bloom) üzere ekranın dışlarından falan sizi vurup birbirlerinin üstlerinden zıplaya zıplaya başımıza sıkarken mızraklı ve kılıçlı arkadaşların bana saldırmak ve ben saldırdığımdaki karşılık vermek konusundaki “çekingenlikleri” işimi hayli kolaylaştırdı diyebilirim. Elbette Battal Gazi üzere 4-5 adamın ortasına uçarak kısmınca sonuçlar pek beğenilen olmadı fakat teker teker üzerime çektiğimde indirmekte hiç sorun yaşamadım bu zekâsız dostlarımızı. Oyunun görselliği güzel durmakla birlikte, dizaynların banallığı gözümü yordu vakitle ve müzikler de ortalama kalmış hayli. Hani neresinden baksak bu oyunun daha hayli bir pişmesi lazım aşikâr ki.

Her Souls-like’ın eti yenmez

Oyunda bol silah bulmuyorsunuz ve bulduklarınızı geliştirme etabına gelmek için de oldukça bir ilerlemek gerekiyor, onun haricinde topladığınız ruhlarla düzey atlama ve ölünce yere düşürme durumu burada da var. Bu düşürdüğümüz ruhlar bazen rakip bir savaşçıda da olabiliyor ki bu da direkt Bloodborne’dan alınma bir özellik. Bu tıp oyunlarda çok kıymetli olan ve illaki aradığımız vuruş hissi ise bulunamıyor ne yazık ki.

Başta bahsettiğim denetim fakirlikleri bunda büyük bir etmen olsa da oyunun kendisi sıkıcı artık be arkadaşlar. Senaryo eh işte minvalinde ve katlanılabilirken sinemadaki ya da efsanelerdeki Achilles’ın tırnağı olamayacak bir barzoyla ilerlemeye çalışmak gerçekten ruh emici. Silahlardan en tesirlisi olan mızrakla oynamak biraz daha eğlenceli ve etkiliyken kılıç, balta ve çift elli silahlar güya havaya sallıyormuşsunuz hissi verdiğinden ben pek sevemedim kendilerini, pratik olmayan bir kalkan fırlatma hareketi ve heyecan yaratmayan özel hareketler de kazanıyoruz vakitle lakin oyunun temel mekanikleri tam oturmadığından daima bir iç kahrı mevcut maalesef. Öldürdüğümüz bossların silahlarını alabilmek güzel olsa da oyunun başlarından uzunca bir mühlet sonra bile boss çıkmaması ve daima birebir tipleri kesiyor olmak bu erken erişim oyunundan ziyadesiyle sıkılıp (ne çok sıkılmışım yahu bu oyundan) Soul Calibur 6’ya falan dönmeme sebep oldu “Bari yanlışsız dürüst silahlı bir oyun oynayayım” diye. Yani takımın gidecek daha çok yolu var.

En azından Brad Pitt’in o meşhur hareketini yapabiliyoruz

Hakikat, yapabiliyoruz lakin oyunun başlarında, ölünce bize bir haller olduğu için yetenek ağacından yine öğrenmemiz gerekiyor o meşhur hareketi. Kratos’un her oyun başında yeteneklerini unutup geri öğrenmeye kasması kadar saçma olan bu durumun burada karşıma çıkması da ayrıyeten tat kaçırıcı bir öge fakat oraya gelene kadar oyunun bayağı bir toparlanması lazım esasen. Tam sürümü çıktığında şayet bu kaygıları çözülürse oynanabilir bir imal Achilles: Legends Untold, bir Titan Quest kadar sükse yapmayacaktır lakin Souls-like oyunlar içerisinde değişik bir deneme olduğunu da kabul etmek lazım. Umarım üretimciler da ellerindeki madenin farkındadırlar ve biraz daha derine kazarak oyunun içindeki Balrog’u uyandırmayı başarırlar.

Artılar:

• Değişik bir konsepte sahip
• İzometrik Souls-like mekanikleri
• Üzücü olmayan grafikler
• Senaryosu güzel denilebilir

Eksiler:

• Sizi oynatmamaya ant içmiş denetimler
• İstikrarsız performans
• Vasat müzik ve seslendirmeler
• Düşmanların yapay zekâsızlığı
• Bol bol bug
• Harita olmaması büyük sorun
• Sağa sola takılıp anlamsızca ölmek
• Makus tasarlanmış orta yüz
• Achilles’le mi oynuyoruz askere yeni alınmış biriyle mi aşikâr değil
• Güzel ayarlanamamış hitbox’lar
• Vuruş hissini orta ki bulasın

Orta Karar: Daha epey cilalanması gereken farklı bir Aksiyon/RYO olan oyunun potansiyeli şimdi meydana çıkarılamamış durumda.