0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bir sinema imalcisi olduğunuzu hayal edin. Önünüze şöyle bir senaryo geliyor:

Birebir konutta kalan altı kişi var. Hepsi bizim üzere ortalama, sempatik beşerler. Ortalama hayatları ve ortalama sorunları var. Ortalarında dramalar yok, hengameler yok. Dünyayı falan da kurtarmıyorlar. Bir hafta boyunca bu kümesi takip ediyoruz sonunda hepsi bir yangında ölüyor. Son.

Birinci reaksiyonunuz ne olurdu? Bu senaryoyu önünüze koyan senaristi kovardınız herhalde. En yeterli ihtimalle gülüp sonraki senaryoya yahut teklife geçerdiniz. Fakat kelam konusu bir oyun olunca her şey değişiyor.

Eternal Threads üstteki Oskar’lık senaryoyu bir vakit seyahati çerçevesine koyuyor ve önümüze sunuyor. Emelimiz geçmişe gidip bu insanları kurtarmak. Yangından birkaç saat sonra konuta varıyoruz ve elimizdeki sihirli vakit zamazingosu ile son bir hafta boyunca konutta olan olayları izlemeye başlıyoruz. İstediğiniz an istediğiniz bir olayı açıp izleyebiliyor, kıymetli seçimleri değiştirebiliyoruz.

Drama ekmek değil mi yoksa?

Kısaca oyun bu kadar. Düşman yok, aksiyon yok, dehşet yok, gizem yok. Heyecanlı bir kıssa bile yok. Pekala bu oyunu özel yapan şey ne? Neden bu kadar sevdim? %100 emin olmamakla birlikte bu soruya yanıtım sempatik ve âlâ niyetli karakterler olurdu muhtemelen.

Sempatik ve yeterli niyetli derken o denli karikatürize edilmiş düzgünlük melekleri değiller natürel. Kendilerince sorunları olan lakin arkadaşlarını önemseyen beşerler. Sorun derken o denli dramatik mevt kalım sorunları değil. Ufak maddi külfetler, ertelenen değerli kararlar, çocukluk travmaları üzere birçoğumuzun hayatımızda karşılaşabileceğimiz şeyler (çocukluk travması iddia ettiğimizden çok daha fazla beşerde olan bir şey). Ne kadar farklı olsalar da hepsi ile bir bağ kurabildim. Ana motivasyonum bu insanları daha yakından tanımak ve yardım etme isteği oldu benim için.

Karakterlerden bahsederken seslendirme sanatkarlarını unutmak olmaz natürel. Her birisinin performansı farklı bir hoştu. İngiliz aksanı aslında hoş bir şeydir lakin Eternal Threads Liverpool dolaylarında geçiyor. Yalnızca o aksan ile bile kandırmış olabilirler beni.

İleri geri oynamayın, bozacaksınız zamanı!

Çok zorlarsam oyunda bir tek vakit çizelgesini eleştirebilirim sanırım. İstediğiniz olayı vakit çizelgesi üzerinde seçmeniz ve izlemek için ilgili odaya gitmeniz gerekiyor. Olanları sırası ile takip etmek isterseniz meşakkat yok, pek hoş çalışıyor. Lakin geriye dönüp alternatif seçimler yaparken neleri değiştirdiğinizi görmek güç olabiliyor zira oyunda 170 civarı olay ve onlarca seçim var. Hangi seçim hangi olayı açtı, hangisini kapattı görene kadar on defa ileri geri gitmek can sıkabiliyor. Kimi kısayollar ve filtreler olsa da tam kurtarmıyor. Öte yandan daha âlâ nasıl yapılabilirdi ben de bilmiyorum.

Oyunu bu kadar çok övdüm lakin herkese nazaran olmadığını da kabul ediyorum. Yürüme simülatöründen hallice bir şey bu. Öykü odaklı oyunları ve yürüme simülatörlerini çok sevdiğim için tam olarak bana hitap eden bir oyun olmuş Eternal Treads. Devamı için sabırsızlandığım az oyunlardan.

What Remains of Edith Finch, Vanishing of Ethan Carter üzere oyunları seviyorsanız kaçırmayın. Fakat tansiyon yahut heyecan peşindeyseniz on dakika sonra sıkılıp kapatmanız mümkün.