0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Daha oyun çıkmadan Göğüs olan Final Fantasy oyunlarını evvelce de görmüştük; hatta FF XV’in imalcileri millet geriye istediği görüntüyü koyabilsin diye ana dörtlümüzün olduğu otomobilin tek kare fotoğrafını dekupeli bir biçimde de paylaşmıştı. Stranger of Paradise ise nasıl diyelim “talihsiz” bir başlangıç yapmış ve fragmanda yüz bin kez geçen “Kaos” sözcüğü ve ana karakter Jack dalga konusu olmuştu. Artık oyun çıktı, oynadık bitirdik. Pekala bu kaos davası sahiden fragmandaki kadar saçma mı yoksa oyun o denli bir yere bağlanıyor ki “Helal olsun lan adamlara güzel çevirdiler mevzuyu!” mu dedik? Karşılık hem evet hem hayır hem evet hem de hayır.

Jack bir meczup adam…

Her şeyden önce bu oyunun Square’ın altın yumurtlayan tavuğu Tetsuya Nomura’nın bir fikrinden yola çıkılarak yapıldığını hatırlatmak gerekli. Nomura birinci etapta aksiyon odaklı, karanlık ve olgun bir Final Fantasy yaratmak istemiş ve işin aksiyon kısmını halletmek için Nioh ve Ninja Gaiden’lerin imalcisi Team Ninja ile iştirake gitmek üzere mantıklı bir yol seçmiş. Çünkü oyun hem Kingdom Hearts’lardan hem FFXV’in pek de tatmin etmeyen dövüş sisteminden hem de Final Fantasy VII’nin yarı sıra tabanlı dövüşlerinden çok daha farklı bir yol izliyor. Lakin dövüşlere girmeden evvel biraz öyküyü anlatmalıyım zira olayın hem en saçmaladığı hem de en keyif verdiği yerlerden biri bu pek de az olmayan kıssa kısımları.

Ana karakterimiz Jack huysuz biri. Hatta barzonun önde gideni de diyebilirim kendisine. Etrafındakilere kaba davranan, prensese bile yumruk atan sevimsiz bir adam. Bir de kafayı Kaos’u öldürmeye takmış ki karşısına çıkan boss’ların bile laflarını ağızlarına tıkmaya varacak kadar telâşlı bu Kaos’u öldürme konusunda. Hal bu türlü olunca da karakterin iki lafının biri “Nerde bu Kaos?” “Hadi daha gelmedi mi Kaos?” efendim “Şu Kaos’u bulsam var yaaa” gibisinden uzayıp giden cümleler formunda. Bu bence gerçekten komik. Bilerek yaptılarsa hatta daha da komik.

Lakin bilhassa oyunun ikinci yarısından finaline kadar olan kısımlarda da Jack’in kesim parça olmuş anılarına şahit oluyoruz, etrafta bulduğumuz enteresan raporlar çıkıyor falan derken mevzu akışı gerçekten enteresan (ve biraz da trajik) bir noktaya yanlışsız gitmeye başlıyor. Hani paylaştığımız Chaos Meme’lerinden utanmamıza gerek yok ama kazın ayağının farklı olduğunu anladığımızda da imalcileri takdir etmedim değil. Oyun daima Jack odaklı ilerliyor. Başka Final Fantasy’lerde hikayede daima değerli yeri olan yan karakterler olurdu hatta temel gruptaki herkesin ana karakter olduğu da söylenebilirdi birtakım FF’ler için. Buradaysa grubumuzun yan üyeleri büsbütün figürana indirgenmiş haldeler ve hikaye akışının sonları hariç akılda kalıcı tek bir anları bile yok.

Bu durum beni biraz üzse de Jack kadar dominant bir karakterin yanında çabucak hiçbirinin pek de parlamayacağını öngörebiliriz. Adam zira dediğim dedik bir ayı resmen. Tamam FF tarihinde Cloud’dur, Squall’dır, Kain’dir çok odun ya da kendini ayrıştırmayı seven karakter görmüştük lakin Jack üzere kabasını da görmemiştik. Açıkçası ben oyundaki brutal pay katkısı olduğunu düşünüyorum bu karakterizasyonun. Çünkü hem savaşlar bu sayede daha farklı geçiyor hem de orta sahnelerde gülecek gerecimiz oluyor. Biraz da serinin tarihinde deneysel bir yerde duruyor aslında Stranger of Paradise ve görüp geçirdiğimiz tüm o beyefendi ya da yontulsa adam olacak odun diyebileceğimiz ana karakterlerin bir anti-tezi üzere de çalışıyor Jack; tıpkı oyunun kendisinin klasik FF’lerin bir anti-tezi olması üzere. Ve o yüzden de ismindeki Origin takısı daha bir manalı hale geliyor bilhassa de serinin birinci oyununu oynamışlar için.

Meslek sahibi olma atölyesi kayıtlarımız başlamıştır

Team Ninja bana nazaran Platinum’la birlikte tartışmasız en güzel aksiyon oyunlarını yapan firma ve yarattıkları dünyanın içinden azamî aksiyonu almakta üzerlerine yok. Burada vermeye çalıştıkları pay bilindik bir dünyada bilinmedik bir iş yapmak. Ki bu da oyunun ismi olan Stranger in Paradise’ı karşılıyor aslında (ki Heinlein’ın Stranger in a Strange Land romanına da beğenilen bir atıf var burada). Yani evet biz Final Fantasy kozmosunu tanıyor biliyoruz lakin buraya bir yabancı olarak atılmış olsak nasıl bir yol izler, neler yapardık?

Bu sorunun peşinden giden takım seri tarihinin en sıkı denetimlere ve çeşitliliğe sahip gerçek vakitli aksiyonunu yaratmış. FF’lerin birçoklarından (ve Bravely Default serisinden) aşina olduğumuz Job (Meslek) sistemini alıp onu Nioh’dan gelen alet edevat çeşitliliğiyle harmanlamışlar ve ortaya tadına doyum olmayan bir aksiyon çıkmış. Serinin tarihinden aşina olduğumuz büyücü sınıfları bile pek tatminkâr bir oynanışa kavuşurken Duelist, Monk, Ninja üzere meslekler elinde koca koca kılıçlarla arz-ı endam eden savaşçılar kadar zevkli dövüş sistemlerine kavuşmuşlar. Birçok kaynakta bu oyun yanlış formda bir souls-like olarak lanse ediliyor lakin oynadığınızda görüyorsunuz ki ölmenin sizi bir evvelki kayıt noktasına atmak ve özel yetenek puanınızı sıfırlamak dışında bir kaybı yok ve çeşitli zorluk düzeylerinden birini seçebiliyoruz istediğimiz anda. Ha doğal haritada kısa yol açmadır, Sekiro ve Nioh’taki üzere düşmanın poise barı olmasıdır bunlar var ancak sadece birtakım güçlü müsabakalarından dolayı bu oyuna bir souls-like demek bence yanlış bir yaklaşım. Bu zorluğu bir tık arttırılmış has bir aksiyon oyunu ve souls-like’ların her adımınıza dikkat ettiğiniz ilerleme tarzının bilakis burada rakibe kombolar dizdiğiniz, bam güm daldığınız bir oynanış mevcut.

Mesleklerse kendi içlerinde dallanıp budaklanarak ilerliyorlar. Örneğin FF 4’ün çok sevilen Dragoon’u Kain üzere oynamak isteyenler öncelikle mızrak ve katana silahlarında uzmanlaşmalı. Bu hoş ayrıntılandırılmış sistem hem oyuncuyu ilerleyip yeni meslekler açmaya teşvik ediyor hem de farklı farklı oynanış tarzları ortasında istediğiniz üzere akıp gitmenizi sağlıyor. Tıpkı anda dönüşümlü olarak 2 meslek seçip bunlar ortasında yaratabileceğiniz sinerjiler oyun ilerledikçe bir oldukça çeşitleniyor. Örneğin Warrior’un temel yeteneği Warcry’ı basıp can yenileme açarak kendi canı karşılığında muazzam güçlenen Dark Knight’ı desteklemek mümkün. Ya da Monk ve Black Mage harmanlayarak bol büyü puanı kazanıp birebir anda da güzelleşmeye dayalı bir build kurulabiliyor.

Özel hareketlerin başarılı animasyonlarından, çeşitliliğinden ve verdikleri görsel keyiften bahsetmeme zati gerek yok. Rakiplerin yeteneklerini alıp onlara karşı kullanmak, poise barlarını tükettiğimizde yapabildiğimiz soul-burst denen yırtıcı bitirici hareketler (ya yılların Cactuar’ını ayağından tutup patlatmak kimin aklına geldi?), parry, dodge ve defans mekanikleri, vadeli buff’lar falan derken elimizde yapabileceğimiz bayağı bir hareket var ve bunlardan oluşturacağınız build’ler bol. Hani anlıyorsunuz ki adamlar bu savaş sistemlerini düzgün yapmak için hayli bir kafayı kırmışlar ve de olmuş. Bundan sonraki tüm Final Fantasy’lerde job sistemi bu türlü olacak deseler bir itirazım olmazdı. O kadar tok ve zevkli bir combat mevcut oyunda. Birebir kısımları grind yaparken bile (ki tüm meslekleri tek oturuşta açacağım hepsini fulleyeceğim diyorsanız grind’dan kaçış yok) farklı farklı meslek kombinasyonlarını denemek dövüşlerin sıkıcılaşmasını önlüyor. Hatta diyelim iki tane tabana dayadığınız meslek ile gidiyor olsanız bile bu sefer de kombolar sırasında meslek değiştire değiştire oynarsanız neler çıkarabileceğinizi test ediyorsunuz. Ben ortalarda çokça yan vazife ve grind da yapmama karşın şimdi tüm meslekleri tamamlayamamıştım ki oyun bitince açılan yeni zorluk düzeyinde mesleklerin daha da geliştirilebileceğini de görünce dedim ki “Oooo, tamam olmuş bu!”. Hasebiyle bitirdikten sonra da sıkı bir oyun sonu içeriğimiz var.

Tekrar etmek isterim ki Stranger of Paradise yalnızca şu dövüş sistemiyle bile oynamaya paha bir oyun olmuş. Ha ancak oyundaki eşya sistemi biraz problemli hem başımıza daima boca ediliyorlar hem de daima olarak düzenleme gerektiriyorlar. Optimize etme seçeneği de zayıf olunca bir noktadan sonra üst baş olayını salıp yalnızca oyuna odaklanasınız geliyor. Çünkü bu oyundaki envanteri hizada tutmaya çalışmak kargo firmalarının ofislerinde gördüğümüz kargo yığınlarını toparlamaktan daha güç. Bu giysilerin de kimisi çok şık dururken kimisi bayağı sakil duruyor karakterlerin üzerinde. Hani fötr şapka ne alaka yani? Yahut bazen o denli denk geliyor ki Jack tam bir pavyon fedaisine dönüşüyor görsel olarak, bu kısmın biraz ayarsız kaldığını düşünüyorum ya tam fantastik orta çağ başını benimseyin ya da tam samuray ya da büyücü üzere gözüksün adamlarım. Bu türlü her telden çalan rastgele kostümler oyunun atmosferinden biraz götürmüş maalesef.

Ancak çok berbatsın be oyun!

Öykü alanında üzücü iş çıkarmayıp aksiyon konusunda da önemli üstünlüğü olan imalden daha fazlasını beklediğinizdeyse biraz hüsran karşılıyor bizleri. Öncelikle oyun eski kuşak de düşünülerek hazırlandığından grafiksel olarak biraz zayıf kalmış. Misal Elden Ring de görsel olarak çok üstün değil fakat hem kısım dizaynı hem de sanat tasarımı konusunda ortamı ağlattığından gözümüze hiç batmıyor grafiksel eksiklikleri. Buradaysa hem kısım dizaynları 10 yaşında bir çocuğun elinden çıkmış üzere hem de görsel olarak çok berbatlar. Örneğin Nioh’un ortamları da dizayn olarak kolaydır lakin görsel dizaynla kurtarırlar. Ya haydi aksiyon kaotik diye her yeri geniş geniş koridorlara boğdunuz da hiç mi o koridorları farklı kaplamayla yahut dekor elemanlarıyla zenginleştirmek aklınıza gelmedi ey Team Ninja?! Bu nasıl tembelliktir arkadaş. Yahu ben öğrenciyken yapıyordum bu usul koridorları ya da özelliği olmayan kaplamaya abanmış yerleri. Kaç sefer yolumu bulamayıp ortamlarda boş boş dolandım aşikâr değil resmen.

Birebir formda ışıklandırmalar da kimi yerlerde o denli makus ayarlanmış ki hedefleme işaretçisi olmasa neyle savaştığımızı göremeyeceğiz. Ki bu durum anlamsız yere ölmeme de yol açtı birkaç sefer. Oyun kullanıcıya geri dönüş açısından zayıf anlayacağınız. Atak ekran dışından gelirken katiyen anlaşılmıyor ve bir anda canınızın %65’i gitmiş halde bulabiliyorsunuz kendinizi âlâ giden bir savaşın ortasında. Düşmanlar da esasen Final Fantasy oyunlarından gelme arkadaşlar genelde ve o denli çok devrimsel tasarım değişiklikleri yapılmamış. Buna karşın sayıları bence az ve bir noktadan sonra çok tekrar ediyorlar. Onların yanında boss’lar üzücü sayılmaz ancak onlarda da çoğunlukla işi yancı iki grup elemanımıza devretmemiz gerekiyor komutlarla zira ayı üzere vuruyor çabucak her boss sizin üstünüze başınıza bakmadan. E kendimizi güzelleştirecek 5 tane iksirimiz de olduğu düşünülürse (iyileşme özelliği olan bir meslek sahibi varsa partide o başka) bossun canına ot tıkama işinin birçoklarını yancılara yaptırmak âlâ bir seçime dönüşüyor.

Yani yerlerdeki bu nahoşluk oyun zevkinin bir kısmını alıp götürüyor olağan. Hele ki isminde Final Fantasy geçen bir oyunda bu derece estetik mahrumu ortamlar görmek serinin uzun devirli bir takipçisi olan beni bilhassa üzdü diyebilirim. Alışılmış bu yerlerde eski FF’lerden çokça da esinlenme var yok değil lakin işte yakışıksız abi yani keşke biraz daha özenselermiş. Savaşlarda çalan müzik de farklı bir bıktırıcı olmuş bu ortada nerde o FF XIII’ün XV’in tekrar etse de baymayan savaş müzikleri nerede bu? Öbür müziklerden gözü pek bir tercih olan Frank Sinatra’nın “My Way”’i de hikayeye bence hoş ahenk sağlamış. Saçma bulanlar da olmuş internette olabilir alışılmış, kıymetli olan size nasıl hissettirdiği bu müziğin ve oyuna uyup uymadığı sizin için. Lakin şunu da belirtmek isterim ki müzikleri ve görsel estetiğiyle ünlü bir serinin bu iki alanda vasatı güç bela aşması beni biraz hayal kırıklığına uğrattı.

Son Fantazya’da yeni bir sayfa

Square Enix bir şeyler denemiş. Tam olmamış fakat olmuş kısımları daha fazla bence. Bu formül daha yüksek kaliteli bir üretimde katiyen çok daha işler. Aşikâr ki Team Ninja elindeki kaynakları ve vakti savaş sistemini mükemmelleştirmeye harcayıp oyunun öteki kısımlarını biraz az pişirmiş, daha uygun olabilirmiş lakin olamamış. Günün sonunda ben oyundan keyifli bir 30 saat geçirmiş olarak ayrıldım ki elimdeki başka oyunlar olmasa daha da tabanını kazırdım. Stranger of Paradise kendi tuhaflığını kabul edip onu kucaklayan bir oyun, bu samimiyeti ve enteresan denebilecek bir orijin hikayesi anlatması onu hatırlanası FF’lerin ortasına koyuyor ve muhtemel bir devam oyunu da ya da tıpkı formülle yapılacak diğer bir Final Fantasy’ye kusuruyla sevabıyla bir yol açıyor. Bu meziyetleri onu benim (ve serinin birden fazla hayranının) gözümde başarılı bir oyun yapmaya yetiyor ancak herkesin ağız tadına uymayacağı da kesin bu deneysel halin.