DURAĞAN BİR MAÇ – YUNUS EMRE SEL Maçın birinci yarısı 2 dakika oynansa herkes razı olurdu. Karşılıklı hiçbir şey izledik çünkü. Ligin oyun olarak istikrarsız iki grubunun gayretinden umulan tam da buydu.

Durağanlık şayet postmodern bir sanatsa, bu oyunu bir sanat olarak tasvir edebiliriz. Hepsi bu. Derinlik, tempo, dinamizm Trabzonspor’un ilanını şimdi vermediği öbür kayıpları. Bulanların hoş futbol namına…

İkinci yarıda Siopis yerine Djaniny atılımıyla Trabzonspor hamlede biraz daha kalabalık olursam tahminen rakibi yanlışa zorlarım diye düşündü.

Fakat bu da bir tahlil olmaktan uzaktı. Dakikalar 60’ı gösterirken ekip oyununu istikrara oturtma enstitüsü müdürü Hamsik’in oyundan çıkışı birtakım soru işaretleri oluşturdu.
Gbamin bu noktada kadroya çift istikametli bir dinamizm kattı.

Kiralık bir oyuncu olmasa, Trabzonspor’un yeni orta saha kurgusu onun etrafında şekillenmeli diyebilirdim. Oyunun son 10 dakikası muhtaçlığı olan dinamizmin kırıntılarını sergileyen Trabzonspor’un rakibi nasıl boğduğu dikkat cazipti.

Bu tempoyu neden daha canlı iken sağlamadığı ise farklı bir sorun.
Bir bütün olarak formsuz olan Trabzonspor, bir bütün olarak özeleştiri yapmalı.
Gerçek bir özeleştiri, yani alanda karşılığı görülen özeleştirilerden.
Yense liderliğe uzanacağı bir maçta 11 tercihleriyle ve değişiklikleriyle başlamalı bu özeleştiri.

BİRLİKTELİK – REHA KAPSAL Geçtiğimiz hafta içinde Monaco deplasmanında hem fizikî hem de zihinsel açıdan yıpranan bordo-mavililer, bu maçı alarak moral ve motivasyonlarını yükseltmek düşüncelerindeydiler.
Yalnız bunu teoride bırakıp, pratiğe dökemediler.

Çok ağır, yavaş, geriye oynanan, üretkenlikten ve tertip eksikliğinden hiç bir atak kombinasyonunu hakikat yapamadılar. Önemli olan baskılı oynamak değil, bu oyuna akıl koymak fark yaratır.

Sahada ne göze beğenilen gelen ne de istikrarlı bir oyun vardı. Kimin nerede baskı yapacağı, set atağına nasıl yerleşeceği, hiçbir fikri olmayan, içgüdüsel ve en berbatı de başına nazaran ferdi hünerleriyle aksiyon yapmaya çalışan lakin bunu da nerede ve ne vakit yapacağını bilmeyen çok berbat bir saha manzarası vardı bordo-mavili futbolcuların ve ekibin.

Özellikle büyük beklentilerin olduğu Yusuf Yazıcı’nın hamlede sağ çizgide oynamayacağı üzere fizikî olarak da hiç hazır olmadığını gördük. Abdülkadir Ömür’ün de bir an evvel gruba kazandırılması gerekiyor.

Sezon başından beri ne Avrupa Kupaları’nda ne de ligde, ne atakta ne de savunma oyun mekaniğini bir türlü oturtamadı Abdullah Avcı.
Bordo-mavili oyuncuların ne saha içindeki rolleri, ne vazife tarifleri belirli olmadığından, bu saha içindeki savruk manzara de kaçınılmaz oldu.

Geçen yılki yüksek tempo, sert çaba, maçı son ana kadar bırakmayan, isteyen, yüksek güçle oynayan Trabzonspor’un yerine; bu dönem taktik disipline bağlı kalmayan, ekip bütünlüğünden kopan, oyunu stabil sürdüren bir kadro izliyoruz.

Abdullah Avcı, öbür birçok mevzuyu da yine düzeltebilir.
Lakin önceliği şu anda görünen ve bilhassa odaklanması gereken nokta; hem saha içindeki hem de gaye birlikteliğini hemen sağlaması olmalı.