Arkadaş (Kuntz) Portekiz finaline üçlü (aslında beşli) savunma ile çıktı. Elendik ancak yeterli oynadığını argüman etti. Orta sahayı dirençli oyunculardan da kurmadı.

Burak’ın kaçırdığı penaltının ardına saklandılar daima birlikte ve İtalya maçına geldik. Arkadaş (Kuntz) tekrar sistemini değiştirmedi. Bir gün evvel “Oyuncular seviyor” dedi. Seviyorlar lakin yapamıyorlar, bunu fark edemedi.

Her yeni teknik yöneticinin düştüğü yanılgıyı yaşıyor aslında. “Geldi, değiştirdi, fark yarattı” denmesinin peşinde. “Olabilecek” ile “yapılabilecek” ortasındaki farka gözleri kapalı. Bu noktada “egolar” devrede. Portekiz’de de, İtalya karşısında da bir tane bile “bek hücumu” yapamadık.

Haydi, “Defansı beşledik, durum da vermedik” de diyemiyoruz. Neresinden tutsak, elimizde kalıyor ulusallar. Bu sefer de “hazırlık maçı” örtüsünün gerisine saklanacaktır muhtemelen. Ya da Ozan Kabak’ın sakatlığının istikrarları bozduğundan falan bahseder.

Hakan’ın dayanılmaz şutları için “kaçan şans” yorumunu da yapabilir. Kendini kandırır. Genç bir ekibimiz var. Kuntz’un farkında olmadığı, alanda “liderinin” olmadığı.

Bu kümesi bir amaca organize edebilirsiniz fakat kazanma hissini veren, ortamı geren, etrafı sorumluluk almaya zorlayan o “lider” oyuncudur.

Cengiz’in golünden sonra kaleye gitmeyi unutan, ayağında bir top bile tutamayan Enes ile atak organize etmeye çalışan, kendi kadrolarındaki pas ve konum ezberlerinden “bizim çocukları” uzaklaştıran Stefan Kuntz’un yeni mazeret üretimine hazırlanın.

Ben “bakan” değil, “gören” teknik adamın gerisinden giderim. Bizim çocuklar “ezberciliğin” kurbanı olacaklar. Birlikte yanacağız.