0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Rönesans devri aristokrat bir çocuğun eşsiz halde korunmuş bir mumyası üzerinde yapılan sanal otopsi, ayrıcalıklı olsa da harika olmaktan uzak olan kısa bir hayata şahit olmamızı sağladı.

İnsanlık tarihinin çoğunluğunda, yetişkinliğe ulaşma bahtı, en güzel ihtimalle yarı yarıyaydı. Bunun pek çok nedeni bulunuyor (çoğu mikrop teorisi ve içme suyu olarak kullandığınız ırmağa direkt tuvaletinizi yapmamanız gerektiği üzere kavramları anlamamaktan kaynaklanıyor), fakat bunlar tüm kıssayı anlatmıyor. Daha geniş bir bakış için, gerçek hayattaki birtakım tarihi kalıntıları incelemek en düzgün seçenek. Almanya’dan bir bilim takımı, yakın geçmişte bu türlü bir çalışma için ender bir talihe erişti.

Ekip, en son teknolojiyi ve tarihi arşivleme tekniklerini birleştirerek bir sanal otopsi gerçekleştirdi. Diş ve kemik ölçümleri, çağdaşlarının yaklaşık dörtte biri üzere, çocuğun yaklaşık bir yaşını aşamadığını ortaya koydu.

Yaşına nazaran fazla kiloluydu ve ekseriyetle raşitizm yahut iskorbüt üzere günümüzde desteklenmiş süt ve yıl uzunluğu narenciye tüketme imkanı olanlarda neredeyse hiç duyulmayan, beslenme yetersizliklerinden kaynaklanan hastalıklarda gözlemlenen kaburga bozukluklarına sahipti.

Raşitizm en yaygın olarak kemikleri etkileyen, onları yumuşak ve kıvrımlı yapan bir hastalık olarak bilinir. En stereotipik belirtilerden biri eğri bacaklı bir görünümdür. Araştırmacılar tarafından incelenen küçük lord bu belirtiye sahip değildi, tahminen de emeklemek ya da bu görünümü geliştirmeye yetecek kadar yürümek için çok gençti, fakat hastalıkla daha ilgili bir özelliği bulunuyordu.

Raşitizm, bir çocuğun pnömoni üzere önemli teneffüs yolu enfeksiyonlarına karşı savunmasızlığını kıymetli ölçüde artırabilir. Bir 2010 hastane araştırması, raşitizmli çocukların, hastalığı olmayan çocuklara nazaran akut teneffüs yolu enfeksiyonu geçirme mümkünlüğünün daha yüksek olduğunu buldu. Çocuğun sanal otopsisi, onun da bir istisna olmadığını gösteriyor: Görünüşe nazaran, ciğerlerinde zatürreye mahsus iltihaplanma ile hayatını kaybetmişti.

Tüm bunlar, araştırmacılara nazaran, aristokrat bir lüks ve uzun hayat fikrine yeni bir bakış sağlıyor. Münih-Bogenhausen Akademik Kliniği’nde patoloji profesörü ve yeni makalenin başyazarı Andreas Nerlich yaptığı açıklamada “ciddi bir vitamin eksikliği ile birlikte obezitenin kombinasyonu, sırf genel olarak ‘iyi’ bir beslenme durumu ile birlikte neredeyse büsbütün güneş ışığından yoksun kalma ile açıklanabilir” dedi ve devam etti: “Önceki popülasyonların yüksek aristokrat bebeklerinin ömür şartları hakkında bildiklerimizi yine gözden geçirmeliyiz.” Yani o zamanki aristokrat bebeklerinin pek birçoklarının hiç Güneş ışığı görmemiş olması mümkün görünüyor.

Bu keşifler, bir CT taraması sayesinde geldi. Bu, minik bedenin doğal mumyalaşmasına yol açan epeyce sıra dışı bir dizi şart olmasaydı mümkün olmayacaktı. Neden öldüğü bilmecesi çözülmüş olsa da, çocuğun hayattayken kim olduğu hakkında çok az şey biliniyor.

Kimliği hakkında çözülmesi gereken gizemler vardı. Çocuk, isminin yazılmadığı düz bir tahta tabutla gömülmüştü. Hatta bu tabut, bedeni için gereğince büyük bile görünmüyordu. Bu biçimde defnedilen tek kişi oydu; başka tüm mezarlar, ölenlerin isimlerinin gelecek kuşaklar için hatırlanması için kaydedilmiş olan detaylı metal işlerine sahipti.

Yani tahminen de küçük vücut, hatırlanacak kadar kıymetli birine ilişkin değildi. Ayrıyeten, mahzen mezarda defnedilen tek bebekti. Bu mahzen mezar, kökenleri 12. yüzyıla kadar uzanan imparatorluk kontları ve prenslerinin hanedanı olan soylu von Starhemberg ailesi tarafından özel olarak kullanılıyordu.

Kıyafetlerinin tahlili, abartısız kutusunun içinde, değerli ipekten yapılmış uzun, kapüşonlu bir palto giydiğini gösterdi. Yani, Nerlich’in belirttiği üzere, aşikâr bir seviyede “özel ilgi” gösterilmiş olabilirdi.

Bu ipuçları birinci başta çelişkili görünse de, kalıntıları MS 1550 ile 1635 ortasına tarihleyen radyokarbon tahliliyle birleştirildiğinde, çocuğun kimliği için mümkün bir aday buldular. Kont Reichard von Starhemberg’in kendi ismini taşıyan torunu Reichard Wilhelm.

Nerlich, “ailenin öteki bebeklerinin yazgısı hakkında hiçbir bilgimiz yok” dedi ve devam etti: “Verilerimize nazaran, bebek büyük olasılıkla [kontun] aile mezarlığının kurulmasından sonra doğan birinci oğluydu.“

Uzun vakit evvel ölmüş bir çocuğun ismini ve kıssasını öğrenmek, bu kadar çok bilimsel dedektiflik için küçük bir ödül üzere görünebilir. Lakin bu, takımın atalarımızla ve onların hayatlarıyla olan bağlantımızı hakikaten etkileyebileceğine inandığı bir sonuç.

“Bu yalnızca bir vaka” dedi Nerlich ve ekledi: “Ama o vakitler erken bebek vefat oranlarının çoklukla çok yüksek olduğunu bildiğimiz için, müşahedelerimizin daha yüksek toplumsal sınıflarda bile bebeklerin tüm hayat boyunca tekrar yapılandırılmasında değerli bir tesiri olabilir. ”

Çalışma Frontiers in Medicine’de yayınlandı.